Zin geven aan het dagelijks leven
25 december 2021: Hemelmensen
Met Kerstmis vieren we de menswording van God. Hij komt naar ons toe om in het Kind Jezus het menselijk leven met ons te delen. Jezus komt onder ons als Redder. Juist vandaag, hier en nu wil Hij ook geboren worden in ons hart. Jozef en Maria stonden open voor God in hun leven. Dat veranderde hun leven. Jezus’ geboorte betekent -voor hen en voor ons- de overwinning van het Licht op de duisternis, van liefde op haat, van vreugde op verdriet, van hoop op wanhoop, van eenheid op tweespalt en van vrede op geweld.
Ondanks de coronamaatregelen kunnen we vandaag de dag volop aandacht geven aan de betekenis van Kerstmis: de komst van Jezus Christus als hemelmens in ons leven en in onze wereld. Want tussen de donkere wolken van de pandemie schijnt er licht: mensen staan op om anderen te helpen. Zo getuigen zij als engelen in de Kerstnacht van Christus’ licht, liefde en vrede. Ook wij kunnen geroepen worden om Zijn licht en liefde met andere mensen te delen. Handen en voeten zijn Licht, liefde en solidair zijn met hen die door ziekte, geloofsvervolging, verdriet om overleden dierbaren of economische schade als gevolg van het coronavirus worden getroffen.
Licht, liefde en solidair te zijn met hen die in angst, onzekerheid, onveiligheid of eenzaamheid leven. Licht, liefde en solidair te zijn met hen die duisternis ervaren. Gods menswording is bedoeld om ons te bevrijden. En wij mogen in het verlengde van die Vredesvorst Zijn handen en voeten zijn in deze wereld. Laten we vanuit dit besef verbonden blijven met anderen. Zo kan Kerstmis ook dit jaar een tijd van vreugde zijn . Jezus, die als bijzonder mens in zijn bestaan de hemel aan de aarde liet raken. Liet zien hoe goddelijk leven geleefd kan worden.
Kunnen wij daar wat van oppikken in ons huidige leven? Kunnen wij hierdoor de misère, de beperkingen en het misgunnen ánders bekijken en beleven? Hemels licht Kunnen wij onze depressieve inslag laten meenemen door de blijde boodschappers van Gods liefde? Kunnen wij de polarisatie, de spanning, de onverdraagzaamheid en de boosheid laten oplossen in hemels licht? Kunnen wij onze échte vrijheid terugkrijgen door in de goddelijke euforie van een bijzondere geboorte mee te gaan…?
Ik zeg hierop volmondig: JA. De hemel die de aarde raakt in een mensenkind, dat is Goed Nieuws. En iedereen kan hem volgen in hoe dat gaat: de hemel op aarde. Iedereen kan zich door Hem te laten inspireren en leven en doen zoals Hij. Omdat de hemel nabij is gekomen in een mensenkind kan dat dóórgaan in ons. Godsgeschenk
Dit Kerstkind wijst ons waar de vrede is, die in de Kerstnacht alle mensen wordt toegezongen. In de liefde, in de barmhartigheid en de vrede, en in de gerechtigheid. Waar geleefd wordt vanuit dat geloof, verandert de wereld. En daar zingen wij met de engelen de sterren van de hemel en bewaren zo ons geloof in de bevrijdende kracht van een godsgeschenk.
En zo worden wij in Zijn naam hemelmensen. Mensen in wie hemel en aarde elkaar raken. Mensen die elkaar steeds meer nabijkomen. Mensen, die elkaar ontmoeten en zo elkaar tot vreugde zijn. En tot vrede, die er mag zijn voor alle mensen van goede wil. Dat hoop ik. dat geloof ik. Zalig Kerstfeest!
30 december 2020
Oeps, wat is er veel gebeurd dit jaar! Ik hoor de verzuchtingen om me heen. Hmm, denk ik, valt eigenlijk best wel mee. Geen ander jaar dan anders voor wat betreft de dingen die gebeurd zijn. Alleen ….. alles gebeurde onder de rook en de invloed van dat verdomde corona-virus! Dat maakte het anders en daardoor lijkt het alsof er meer gebeurd is. Misschien is er niet méér gebeurd, maar vóelt het anders, beperkter en ver weg van het normale.
Hebben we onszelf nu opnieuw uitgevonden? Zijn we veranderd? Hebben we kanten van onszelf ontdekt die we nog niet kenden? Staat er een andere ik? Nee, ik denk het niet. Maar sommige van onze eigenschappen, kwaliteiten of ergernissen werden vergroot en vielen meer op of kwamen meer naar voren. Bij anderen en bij onszelf.
Zo kregen mensen die normaal gesproken al moeite hebben met alleen zijn het nog moeilijker in de lockdowntijd. En mensen die te kampen hebben met geestelijke beperkingen of dementie snapten nu helemaal niet meer waarom familieleden wegbleven en verzorgers in ruimtepakken rondliepen. En voor mensen die te lijden hebben onder huiselijk geweld werd de dreiging nog meer dan normaal. Mensen die een tijdelijk- op oproepcontract hadden wisten weer dat dat eindig was en wat het was om zonder betaald werk en inkomen te zitten. En mensen die normaal gesproken een dag in de week thuiswerkten, werkten nu meer of alleen nog maar thuis.
Ik heb deze coronatijd wel eens ‘woestijntijd’ genoemd
Mensen die normaal al creatief zijn, werden nóg creatiever in van alles. Mensen die ondernemend van aard zijn, werden nóg ondernemender. Mensen die normaal niet stil kunnen zitten, werden nóg actiever. Mensen die normaal al eens gingen wandelen of sporten, gingen nu bijna elke dag wandelen of sporten. Mensen die neiging tot depressiviteit hebben, kregen meer maar soms ook minder klachten. Mensen die oplossingsgericht werken, werkten nóg meer oplossingsgericht. En mensen die toe waren aan vakantie, lieten nu alles uit hun handen vallen en kwamen in een lethargische houding terecht waarvan iedereen zich afvroeg hoe en wanneer daar weer uitgekomen kon worden.
Ik heb deze coronatijd wel eens een ‘woestijntijd’ genoemd. In het uittochtverhaal van volk Israël dat Egypte ontvlucht en onder het juk van de farao weg kan, reist het volk 40 jaar in de woestijn. Op weg naar het Beloofde Land kent het volk heel veel verschillende ervaringen. Hoop en verwachting spelen een rol, saamhorigheid en voor elkaar opkomen. Leiderschap of gebrek daaraan maakt het volk onrustig. De droom van het Land van melk en honing komt tegenover het verlangen naar de vleespotten van Egypte te staan. Het vertrouwen in God en de goede afloop versus het maken van een gouden kalf om aan te roepen als er twijfel en onrust is. Niets menselijks is hen vreemd… Tien nieuwe geboden werden als wet uitgevaardigd om zich voortaan aan te houden: zo wil God dat mensen leven. En constant onderweg, omdat iemand het zegt en er geen weg meer terug lijkt…
Dát we er iets van kunnen leren, lijkt me het minste dat we zullen moeten overhouden aan deze tijd
Het is niet moeilijk om vergelijkbare ervaringen in coronatijd hiernaast te zetten. Je zou er hopeloos van worden. Niet doen! We weten inmiddels (spoiler alert) dat het volk van Israël het Beloofde Land heeft bereikt. Er is hoop, zelfs na 40 jaar onderweg.
Het mooie van een woestijntijd is dat wij er ook veel van kunnen leren. Omdat we voortdurend onderweg zijn en op onszelf worden teruggeworpen, moeten we elke keer weer vragen beantwoorden als: wat en wie is belangrijk voor mij in mijn leven? wat zal ik kiezen: wel of niet op bezoek gaan/afscheid nemen/verzorgen et cetera? op basis waarvan maak ik eigenlijk keuzes? waarom zijn wij mensen niet allemaal hetzelfde, maken we andere keuzes en zijn deze keuzes goed/niet goed of neutraal?
Er is veel geklaagd en veel kritiek geweest op de regering en zo. Maar wie bij zichzelf te rade ging en nadacht over wat nu echt belangrijk is in zijn/haar leven, kon met die regelgeving leven en klaagde niet meer. Want uiteindelijk maken we binnen alle beperkingen onze eigen keuzes en geven we waarde en betekenis aan ons leven in relatie met anderen. Uiteindelijk scheppen we onze eigen, goede manier van leven en laten zo zien hóe we met elkaar willen zijn.
Misschien dat we – voor onszelf- nu al conclusies kunnen trekken (minder reizen, iets aan het klimaat en aan het onrecht doen). Misschien is het nog te vroeg. Maar dát we er iets van kunnen leren, lijkt me het minste dat we zullen moeten overhouden aan deze woestijntijd, met het oog op beter (samen)leven. 86.